O κολιές

Απ τη στιγμή που σε βγαλα
στην πιάτσα και στους φίλους
Το κέφι μου το έχασα
Μιλάω με τους σκύλους.

Τα νιάτα μου σου χάρισα,
λεβέντη με φωνάζαν,
μα όταν σε λαχτάρισα
τα λογικά τα σπάσαν.

Μα τον κολιέ σου σαν φοράς
ματώνει η ψυχή μου,
κάθε του μπίλια και καημός
βαθιά μες το κορμί μου

Πήγα σε ντόκτορα τρανό
τον πόνο να γιατρέψει
κι είπε να παίρνω πρωινό
φάρμακο για την πέψη

Λουλούδια χτες σου αγόρασα
για να με αγαπήσεις
και τα καλά μου φόρεσα
το ψάρι θα μου ψήσεις.

Μα τον κολιέ σου σαν φοράς
ματώνει η ψυχή μου,
κάθε του μπίλια και καημός
βαθιά μες το κορμί μου