Ο ήλιος χανόταν αργά μέσα στο καταγάλανο πέλαγος ,ντύνοντας τον ουρανό με χίλια δυο χρώματα. Άλλο ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα ,από αυτά που ποτέ δεν χορταίνει να απολαμβάνει το μάτι και η ψυχή. Η ψυχή που τέτοιες ώρες ,φεύγει και γίνεται ένα με τον κόσμο όλο ,ένα με την ήρεμη αγαλλίαση που την περιβάλλει. Είναι κάτι στιγμές που όλοι μας ,ότι και να έχει συμβεί ,ότι κι αν έχουμε βιώσει ,καταλαβαίνουμε πόσο μεγαλειώδες είναι να έχουμε περάσει έστω και μια μέρα σε τούτο τον πανέμορφο τόπο. Και κάτι τέτοιες ώρες είναι οι ιδανικές να αφήσεις το μυαλό να τρέξει, να αναπολήσει το παρελθόν ,να ατενίσει το μέλλον ,χωρίς άγχος ,χωρίς επιρροές ,χωρίς τύψεις, σε μια απόλυτη ηρεμία και ισορροπία.
Το πλοίο νωχελικά προχωρούσε σε μια απόλυτα γαλήνια θάλασσα .Το βλέμμα γλαρό, χαμένο στο μεγαλείο του Αιγαίου. Πριν μια ώρα ξεκινήσαμε από την Πάρο. Το μυαλό ζαλισμένο από το γλυκόπιοτο κρασί που συνόδευε τα φρέσκα θαλασσινά του νησιού. Η Αυγουστιάτικη ζέστη ,μαλακή χάρη στο πελαγίσιο αεράκι. Αυτή δίπλα ξεφυλλίζει ένα περιοδικό. Μια υπέροχη γαλήνη φωτίζει το πρόσωπο της. Όλο το τριήμερο στην Αντίπαρο έδειχνε ευτυχισμένη. Ελπίζω να κατάφερα να την βγάλω λίγο από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Μια μικρή απόδραση είναι πάντα το λίγο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον που σου στάθηκε τόσο πολύ ,που σε έπεισε ότι δεν είναι όλα συναλλαγή και συμφέρον. Κι ας είχες πεισθεί για το αντίθετο.
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να ανακαλύπτεις κάποιον τόπο ,που από την πρώτη στιγμή θεωρείς σπίτι σου. Πρώτη φορά βρέθηκες στο νησί ,φοιτητής ,εντελώς τυχαία ,εκείνη τη χρονιά που ξεκίνησες για τη Μύκονο με τον κολλητό για να γνωρίσετε «μοντέλες» και να κάνετε «χλιδές». Και το καταφέρατε αλλά μόνο για τρεις ημέρες ,πριν ξεμείνετε εντελώς από λεφτά. Η ιδέα της ξαδέλφης με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια ,σε αυτή την κουκίδα του Αιγαίου ,αν και δεν ενθουσίασε ,φάνηκε αρχικά σαν αναγκαστική λύση σε σχέση με το τσιμέντο της πρωτεύουσας. Αρκούσε όμως η πρώτη ματιά από το καραβάκι που ξεκινούσε από τη χώρα της Πάρου για να αλλάξεις εντελώς η γνώμη . Ένα πανέμορφο λιμανάκι ξεπρόβαλε στα μάτια σου. Θαρρείς πως όλα ήταν έτσι από πάντα. Έψαχνες που θα φανεί το καΐκι της Μανταλένας…. «άλλος για την βάρκα μας…».
Το πλακόστρωτο στη μέση του χωρίου και τα ασπρισμένα Κυκλαδικά σπίτια. Βασιλικοί και βουκαμβίλιες και λίγο πιο κάτω το κάστρο. Ιστορίες με πειρατές ,ταξίδια ακόμη ζωντανές σε τοίχους και σοκάκια. Οι άνθρωποι φιλικοί ,το ίδιο βράδυ μια παρέα. Οι Ψαραλυκές, ο Αι Γιώργης με τα καταγάλανα νερά. Όλα μια ζεστή αγκαλιά που αν την γνωρίσεις θέλεις να την επισκεφτείς ξανά και ξανά.
Που μπορεί ακόμη ακόμη να κάνεις και πρόταση γάμου ,ανήμερα τελικού Μουντιάλ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου